24 paź Odwiedzając miejsce zameldowania
Z ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności m.in. wynika obowiązek meldunkowy obywateli polskich. Może on polegać na zameldowaniu bądź wymeldowaniu się z miejsca pobytu stałego lub czasowego bądź zgłoszeniu wyjazdu poza granice Rzeczypospolitej Polskiej oraz powrotu z wyjazdu poza granice Rzeczypospolitej Polskiej.
W związku z nasiloną migracją ludności spowodowaną różnorakimi czynnikami, a także wraz ze wzrostem mobilności mieszkańców wszystkich regionów zdaje się, iż trudno dopełnić przesłanki stałości pobytu.
Ustawa o ewidencji ludności w art. 35 przyznaje organom gminy prawo wydania z urzędu lub na wniosek, decyzji, co do wymeldowania obywatela. Przesłanką uzasadniającą wymeldowanie podmiotu jest trwałe opuszczenie miejsca pobytu związane z koncentracją swojej aktywności życiowej w innym miejscu. W orzecznictwie podkreśla się, iż na fakt opuszczenia miejsca pobytu muszą złożyć się dwa elementy:
– wolicjonalny – przesądzający o tym, iż zmiana miejsca pobytu nastąpiła z własnej woli osoby podejmującej decyzję;
– faktyczny – polegający na ustaleniu, iż nie przebywa się w dotychczasowym miejscu zameldowania.
Na uwagę zasługuje fakt, że osoba, która zlokalizowała ośrodek spraw zawodowych oraz rodzinnych w innym niż dotychczas miejscu, nie może skarżyć decyzji organu gminy w sprawie wymeldowania powołując się na zamiar powrotu do dotychczasowego miejsca zamieszkania. Niewątpliwie organ wydaje decyzję stwierdzając przede wszystkim fakt opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu. Czynność organu służy rejestracji danych o rzeczywistym pobycie danej osoby.
Traktowanie swojego długotrwałego pobytu w innym miejscu jako tymczasowe, ale bez jednoznacznego wskazania terminu powrotu do dotychczasowego miejsca zamieszkania nie może stanowić o braku podstaw do wymeldowania.
Brak komentarzy